Islamofascisme

Ongeveer 200 leden van een plaatselijke extreemrechtse groep protesteerden luidruchtig buiten de basiliek (nvdr: na de terreurdaad in Nice, 29 oktober 2020) en zongen het volkslied, La Marseillaise. In de menigte stond Abdelkader Sadouni, de imam tegen wie de vrouw op haar balkon had geschreeuwd. “Onze religie is lichtjaren verwijderd van dit – er is geen enkele manier waarop een moslim dit zou goedkeuren,” zei hij. Maar hij maakte zich hardop zorgen dat terroristische aanslagen een angst voor de islam in de nationale psyche hadden bijgebracht. De heer Sadouni zei dat terroristen “deze nationale unie waarnaar we streven, breken”. “Het baart me zorgen, dat is waar ze naar op zoek zijn, en het lukt ze”, zei hij.

Uit de New York Times, 30/10/2020

De Islam is een religie in problemen, zei de Franse president. De Franse premier sprak dan weer van ‘islamofascisme’. Dat zijn bijzonder ongelukkige uitdrukkingen, die een religie als dusdanig, de islam als geheel stigmatiseren. Het is toch duidelijk dat het niet de Islam is die in problemen is, maar mensen binnen de Islam; dat niet de Islam tot fascisme leidt, maar de geest van mensen binnen de Islam. Was het soms het christendom dat vrouwen op de brandstapel plaatste en voor godsdienstoorlogen in het Westen zorgde?

In feite trappen deze beleidsmensen in de val die extremisten binnen de Islam voor hen uitzetten. Bovenstaande uitspraak van de lokale imam is exact: de extremisten slagen in hun opzet het Westen en de Islam uit elkaar te drijven, met alle gevolgen van dien. Seculiere en religieuze westerlingen voeden een steeds dieper anti-Islam sentiment, en moslims zetten zich steeds meer af tegen westerlingen en hun cultuur.

Vrede wordt in de Koran geassocieerd met God, waardoor het het bepalende kenmerk is van het leven dat bedoeld is voor de mensheid, om uiteindelijk volledig gerealiseerd te worden in het volgende leven. De islam erkent corruptie als endemisch voor de mensheid en de noodzaak van geweld om politieke en sociale vrede te handhaven, binnen en tussen samenlevingen. Vroege biografieën van de profeet Mohammed suggereren dat terwijl hij oorlog voerde, hij altijd naar een rechtvaardige vrede streefde – soms tegen de protesten van zijn metgezellen in. Er is aanzienlijke verwarring verbonden met het concept van jihad, dat kan worden vertaald als spirituele of gewapende strijd. Tijdens de eerste eeuwen van de islam hebben geleerden ethische grenzen gesteld aan het voeren van oorlog. Bedoelingen moesten puur zijn, en niet alleen eigenbelang, en het gebruik van geweld moest absoluut noodzakelijk zijn, bijvoorbeeld om de religieuze gemeenschap te beschermen, gerechtigheid te behouden of territorium te verdedigen. Daarom werd de jihad om de verblijfplaats van de islam uit te breiden meer gedreven door imperiale dan door religieuze overwegingen. De Koran verbiedt dwang in religieuze aangelegenheden: “Er is geen dwang in religie.” (Koran 2: 256) en het doden van een leven zonder oorzaak staat gelijk aan “het doden van het hele menselijke ras” (Koran 5:32). Moderne oproepen tot heilige oorlog tegen de ongelovigen, verwoord door Osama bin Laden en anderen, staan ​​op gespannen voet met de islamitische traditie en worden ronduit aan de kaak gesteld door vooraanstaande moslimgeleerden. De islam is ook de thuisbasis van een pacifistische stroming, het meest rijk ontwikkeld binnen het soefisme.

Aldus het Berkeley Centre for Religion, Peace & World Affairs:

https://berkleycenter.georgetown.edu/essays/islam-on-peace-and-violence